Մանուկ Հայաստան տեղից շարժվեցավ,
Դիմեց համարձակ դեպի Գողգոթա
Փայլեց արևելք նոր արշալույսով,
Անհետ չքացավ և ժանգն հնության.
85
Նորոգման ոգին, կյանք ավետելով,
Արյունից կռեց պսակ հաղթական,
Նահատակները փռվեցին գետնին,
Գետինը կակղեց նոր սերմի համար.
Նոր գործը մնաց առողջ սերնդին.
90
Եվ այսուհետև առա՜ջ անդադար։
Ազգ ապահության հրաշալի շինված։
Արարող բազկով շինել սկսավ
Գեղեցիկ, որպես ազատն ինքն Աստված,
Ահա՛ լուսածին և մանուկն եկավ,
<1890 թ.>
