Յորոց ահեղն հայէր արքայ Տըրդատէս
Եւ հովանոց քեռըն կանգնէր քաջագէս։
Սիրեմ եւ ես կալ յաշտարակըս Դառնի
Դիտել զբանակս ի գլոր յանձուկ կապանի[1].
Սիրեմ լըսել զափամբ զմընչիւն Մաքենեաց
ԶՍողոմովնին եւ զՄաշտոցայն հոգեզգեաց.
Սիրեմ քնընել զգեղարդն յԱյրին տիրամուխ,
Ի Վանեվան վարգել ու Աղջոցն ի նըկուղ,
Ի բարձրաճեմըն խոյանալ Հայոց-թառ,
Եւ թեւախոնջ ի Սեւանայն գալ կարկառ:...
Այլ իմ հրաթեւ նըժոյգ արկեալ սահ ընդ ջուրս[2],
Ի Տոսկոլեան ափունս վրճիտ տայ զիս դուրս.
Եւ սրտահեշտ հոտով ծաղկանց կիտրոնի
ԽաղաղԷ գամ մի զցնորս եւ զկիրս հայրենի։
Սարք եւ բըլուրք, ափունք, երկինք եւ ալիք
Զուգադիմակ զինեւ փարին խաղաղիկ.
Այլ քո տես, քո տարփ, քո յուշ, քո լոկ անուն՝
Զոգիս քաղէ, ա՜յ Գեղամե հայկազուն,
Եւ յիսկութեանս այս սիրեմ զքեղ երազել,
Քեւ անունակ՝ զոր ունիմս արդ վայելել։
