Ո՛չ ես անդ միտք յերկունս, այլ ծինք իսկառիթք՝
Ոչ մաղթելով դայեկութիւն առ գըրիչ։
Ո՜հ, անդ, Ոգի՛դ էին ազատ քո վայրքն, անդ,
Եւ անթարգման ըղձից՝ ոչ համր էր բերանդ.
Նախանձաւոր քեզ ընդ Մասեաց արձագանգ՝
Յերկնից խորոց, ուր տենչք թըռչին՝ գայր քեզ վանգ։
Ո՜հ, թէ դարուց նախնեաց իմ լեալ էր զաւակ,
Հաստչին ձեռաց մինչ յայտնագոյն գիծ յերկրի,
Եւ օրհնութեանց շուրջ զեղոյր ցօղ երկնառաք,
Կամ ի կրկնում նորակերտիլն աշխարհի՝
Ում ապաւէն արձանանայր քաջափայլ
Անդընդայաղթ լեառն իմ՝ զահեղ վրէժ լուծեալ.
Յոր սխրացեալ եւ հայէի սիգապանծ
Զհանուրց փրկիչն՝ հովանի գոլ Հայկազանց։
