գիշերային տեսարանէն: Երբ «զրկուիլ» կ'ըսեմ, Միս Իզապելին խօսքերն է որ մէջ կը բերեմ, ապա թէ ոչ ինծի համար ի՞նչ զրկում կրնար գոյութիւն ունենալ՝ քանի որ ինք քովս էր: Ճաշէն յետոյ մինչեւ պառկելու ժամը, տիկիններ ու օրիորդներ դաշնակ զարկին:
Երբ ան գիշեր բարի ըսելով քաշուեցաւ , ես վեր ելայ հակառակ տեղատարափին ու վրան պատսպարուած անկիւն մը գտնելով հոն կծուեցայ: Մութ էր, կատարեալ մութ մը՝ որուն միօրինակութիւնը միայն մօտը գտնուող մի քանի շոգենաւերուն լոյսերը կը խանգարէին ― անոնք ալ վարագոյրի մը ետեւէն երեւցող կանթեղներու պէս աղօտ, անձրեւին խիտ կաթիլներուն մէջէն:
Նոյնպէս լռութիւնը ոչինչ կը խզէր բացի ջուրի կաթիլներու անկումին յառաջ բերած միօրինակ ու լալկան շառաչիւնէն:
Բաւական ատեն կեցայ հոն, այդպէս:
Գաղափարներս, անձրեւի կաթիլներուն պէս անթիւ ու անոնց պէս ալ անկապ, կը թաւալէին կ’անցնէին ուղեղիս մէջէն, հեղեղի մը պէս, ամէն բան քշել տանելով իրենց ընթացքին մէջ, վերջ ի վերջոյ դատարկութիւնը միայն ձգելու համար հոն: Տխուր էի, կը դողայի վախէս: Այդ մութը չէր որ կը տխրեցնէր, կը վախցնէր զիս, ո՛հ, երբէ՛ք. մութ չէր արդէն՝ քանի որ հոն, վարը ինծի մօտ էր ան: Տխուր էի, վախէս կը դողայի խորհելով վաղուան վրայ որ կը մօտենար ամէն վայրկեան, խորհելով արեւին ծագումին վրայ, որ հսկայ մութով մը պիտի գար պատել էութիւնս ― լոյսին վարժուած էութիւնս բոլոր: Արեւը երանի թէ ալ չի
