տխուր. դառն յուսախաբութիւն մը կրեցի: Կ’ուզէի որ ատիկա ըլլար իրականութիւնը, և կեանքը երազ:
Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ այնպէս չըլլար: Աչքերս փակեցի, շարունակելու, յաւիտեան շարունակելու համար այդ հոգեթով երազը, և սակա՜յն… պատրանքը երբ անգամ մը փարատի, իրականութիւնը իր զլացող ընթացքին մէջ չկասիր այլևս:
Անկողնէն դուրս ցատկեցի և հապճեպով հագուեցայ ու վար վազեցի: Արեւը ծագած էր և օդը պայծառ: Ուրիշ ատեն այդ ժամուն տեսած եմ Պոլիսը շոգենաւին մէջէն, շքեղ է, իրիկուան անձրեւէն ետքը մանաւանդ: Սակայն այն օր մտքէս իսկ չանցաւ դիտել զայն:
Զինքը փնտռեցի: Հոն էր անդիի անկիւնը:
― Մե՜ղք, ըսաւ երբ քովը գացի ու բարեւեցի, մեղք որ աւելի կանուխ չելաք, հիանալի էր տեսարանը արեւածագին, իրիկուընէ շատ աւելի շքեղ: Հիմա մտքէս կ’անիծէի քունը, որ զրկած էր զիս, ոչ թէ այդ տեսարանէն ― որ փոյթս անգամ չէր ― այլ զինքը քիչ մը աւելի վայելելէ:
Բաւական ատեն խօսեցանք հոն, հարցումներ կ’ուղղէր ինծի զանազան տեսարաններու վրայ, և ես կը պատասխանէի՝ տրոփ ի սիրտ, վախնալով թէ ժամանակին անցնիլը կը փութացնեմ:
Վայրկեանները, չա՛ր վայրկեանները, որքան՝ որքա՛ն շուտ կը սահէին հիմա: Կը դողային՝ կ’զգայի թէ մօտ է վերջակէտը և այդ գիտակցութիւնը շնչելու անգամ կը վախցնէր զիս, խորհելով թէ շնչած օդիս մէջ վայելքս աւելի շուտ պիտի հատնի, աւելի շուտ պիտի ցնդի երջանկութիւնս:
