610
Փախավ մեզնից զորքը նրանց, հալածեցինք՝ մինչ ցիր ու ցան.
Քադաքն առանք անմիջապես—զորքերը մեր՝ ոչ ծուլացան,
Սրունքները քարով ջարդած՝ գլուխները ջախջախեցինք,
Ինձ սպանիր, թե որ հաշվես՝ այն գանձեղենն, ինչ խլեցինք։
611
Գանձարաններն ստուգելով՝ Ֆրիդոնն իրեն կնիք դրեց,
Իր հորեղբոր երկու որդուց կալանավոր առաջն արեց.
Ու փոխարեն՝ նրանց արյամբ՝ հորդեց, ջրեց դաշտերը նա,
Իսկ ինձ ասին. «Շնորհ աստծո, ով ծառ տնկեց՝ հալվեանա»։
612
Երբ ետ դարձանք, քաղաքացիք՝ մեր հաղթանա՛կն էին տոնում,
Նայում հրաշք գործողներիս, սրտերն էին սքանչանում.
Ամենքը ինձ, Նուրադինին թափում էին գովասանքներ,
Ասում էին. «Ձեր զարկերից՝ նրանց արյո՛ւնն է հոսում դեռ»։
613
Ֆրիդոնին զորքը «արքա», ինձ՝ «արքայից արքա» կոչեց.
Ճորտ կոչեցին իրենք իրենց, մերոնց ամեն՝ «սեփե» ասվեց,
Տխուր էի սակայն նորեն, ոք չտեսավ՝ ես վարդ քաղեմ,
Եղելությանն իմ անտեղյակ — չասի նրանց՝ ես չավաղեմ։
