668
Ապա ինչ իր գլխովն անցավ, պատմեց լրիվ Շերմադինին,
Ինչպես գտավ այն կտրիճին, խոսքով նրա՝ զերդ արևին.
Ու պատմում էր աչքը գոցած, աչքերից իր արցունք թափում—
«Խուղն ու պալատն առանց նրա՝ միատեսա՛կ են ինձ թվում»։
669
Շերմադինն է՛լ նրան պատմեց, ասաց վիճակն իր գործերի.
«Ոչ ոք գիտե գնալը քո — ինչպես ասիր՝ այնպես արի»։
Այդ օրը նա մնաց այնտեղ, խրախճանեց, հանգստացավ.
Եվ առավոտ արշալույսին հեծավ իր ձին և սլացավ։
670
էլ չնստեց մի տեղ հացի, ոչ էլ անգամ թե շունչ առնի
Շերմադինը աոաջ գնաց՝ ավետումը գալու տանի։
Նա անց կացավ տասը օրվան ճամփան արագ՝ երեք օրում,—
Արեգակի հետ մրցողին առյուծն ուրախ էր տեսնելուն։
671
Պատվիրել էր. «Ով գոռ արքա, անզուգական ձեր մեծությամբ,
Հանդգնում եմ ձեզ զեկուցել ահով, զգույշ, ակնածությամբ՝
Այն կտրիճի մասին անգետ՝ ինքս իմ աչքին դարձա անհոգ
Այժմ տեղյակ՝ կզեկուցեմ, քեզ մոտ կգամ խաղաղաշուք»։
672
Ռոստևա՛նը՝ արքա էր գոռ և զգեցյալ, և թե համառ,
Շերմադինը ավետաբեր՝ զեկույց արեց—պատվիրատար.
«Ավթանդի՛լն է գալիս ձեզ մոտ, այն կտրիճին արդեն գտած»
Արքան ասաց. «Բաղձանքը իմ, թե իմացա՝ արեց աստված»։
673
Ու Շերմադինն ապա դարձավ Թինաթինին՝ լուսագանգուր —
«Ավթանդիլը ետ է դարձել, բերում է ձեզ հաճելի լուր»։
Ու պսպղաց նա հանց փայլակ, զոր ու զորեղ քան թե արփին,
Եվ պարգևեց նրան պարգև և զգեցուց՝ ովքեր կային։
674
Արքան հեծա՛վ, ընդառաջեց Ավթանդիլին անդուստ եկող,
Արևերեսն այդ ընդունեց արքայական պարտք պաճուճող։
Դիմավորեց, դիմավորվեց՝ ուրախացած եռանդագին,
Ավագանու գնդից ոմանք նման էին հարբածներին։
675
Երբ մոտեցավ, ցատկեց ձիուց, երկրպագեց նա արքային,
Ռոստևա՛նը ջերմ համբուրեց ուրախությամբ ու սրտագի՝ն.
Ուրախ սրտով ու անկաշկանդ մտան պալատն արքայական,
Այն կտրիճի գալու համար ցնծաց ամեն պալատական։
