940
Վայ, դու աշխարհ, խորհրդավոր՝ ի՜նչ հոլովում, ի՜նչ էություն —
Ով քեզ հավա՛տ է ընծայում՝ ինձ նման միշտ լա՛ց է լինում.
Ո՞ւր ես տանում, որտեղացո՞ւն, որտե՞ղ և ի՞նչ վախճան կտաս,
Բայց քեզանից հալածվածին՝ չի՛ հալածի աստված գթած։
941
Ավթանդիլը բաժանվելով՝ լալիս էր, ձայնն երկինք հանում,
«Առաջվա պես,— ասում էր նա,— թափում է իմ աչքից արյուն.
Ինչպես առաջ հանդիպելն էր՝ անջատվելն է հիմա դժվար,
Մարդկանց մեջ և անդունդ կա մեծ, հավասար չեն մարդիկ իրար»։
942
Գազանները խմում էին նրա արցունքն ու հագենում,
Այրվում էր նա թեժ կրակում, հնոցը վառ չէր մեղմանում,
Թինաթինին վերհիշելով՝ վշտանում էր նա ավելի,
Վարդ շուրթերին լույս էր տալիս՝ դեմքը բյուրեղ ու մարջանի։
943
Թոշնում էր վարդն ու չորանում, հալվեի ո՛ստն էր երերում,
Հղկած սուտակն ու բյուրեղը լաջվարդի գույն էին առնում,
Ընդդիմադիր մահվան վճռով՝ չէ՛ր ընկճվում դրա համար.
Երբ արևից էր հեռանում՝ էլ խավարին ի՛նչ զարմանար։
944
Ասում էր նա արեգակին. «Թինաթինի պես ես, արև,
Նա քեզ նման և դու նրա՝ լույս եք փռում ձոր ու սարեր.
Խենթի խինդ է տեսնելը քո՝ նայում ուստի քեզ անընդհատ,
Ըայց երկուսով ինչո՞ւ թողիք սիրտս այսպես դուք սառցապատ։
