1186
Եվ ծառաներն արին այնպես, կուզեր նա ինչ ըստ ցանկության,
Մեկն իր hագի շորերն հանեց, անմիջապես տվեց նրան,
Խնճույքում դեռ խմում էին... նա դուրս եկավ ուրիշ դռնից,
Լուսինն արդեն դարձավ ազատ, ազատ՝ օձի ատամներից։
1187
Անհետ դարձան ծաոռայք նաև, աղջկա հետ թաքուն փախան։
Աղջիկն հանկարծ դուռս ծեծեց և ինձ դրսից կանչեց. «Ֆաթման
Ելա, իսկույն ճանաչեցի, շատ զարմացա ու գրկեցի,
Ներս կանչեցի՝ ներս չմտավ, ու զղջացի, որ խնդրեցի։
1188
Նա ինձ ասաց. «Ես գանձերով քո նվիրած այն փրկվեցի,
Աստված իր մեծ ողորմությամբ՝ փոխարենը քեզ հատուցի,
Ինձ թաքցնել՝ էլ չես կարող, ձի տուր փախչեմ, քանի չկան,
Քանի արքան չի իմացել, մարդ չի ճամփել հետապնդման։
1189
Արագ մտա ախոռը մեր և ընտրեցի ձին լավագույն,
Եվ թամքեցի, տվի նրան, ուրախ-ուրախ հեծավ իսկույն.
Կարծես իմ դեմ մեծ լուսատու արեգակը առյուծ հեծավ,
Չհնձեցի ցանածն իմ ես, իմ աշխատանքն իզուր անցավ։
1190
Օրն էր մթնում, շփոթն ընկավ, հետապնդման ահա եկան,
Քաղաքն ամբողջ շրջապատված՝ սկսեցին փնտրել նրան.
Ինձ հարցրին, ևս ասացի. «Նրան թե իմ տանը գտնեք —
Թագավորի դեմ մեղանչած, արյունապա՛րտ ինձ համարեք»։
1191
Որոնեցին ու չգտան և խաղք եղած վերադարձան.
Եվ այն օրից, վզրուկներով, սու՛գ է պահում մեր մեծ արքան,
Դրանիկներն, ահա, նայիր, մանուշակի գույն են հագած,
Ինչ հեռացավ մեզնից արփին — լույսից նրա եղանք զրկված։
1192
Ես այն լուսնի ուր լինելն եմ այնուհետև պատմելու քեզ,
Բայց նախ պատմեմ՝ ի՛նչ սպառնաց քո սպանած մարդը այնպես
Ավաղ, նրա էգ այծն էի, իսկ նա՝ իմ քոշն ու իմ որձակ
Թե չոր սիրտն է մարդուն արատ, մինչ կնոջը՝ բա՛րքն անառակ։
1193
Պատշաճ չեմ ես իմ ամուսնուն — նիհար է նա, դեմքով տգեղ,
Իսկ պատանին այն մատռվակ՝ արքունիքում վզրուկ շքեղ,
Սիրում էինք մենք մեկ-մեկու, թեպետ հիմա չհագա փալաս,
Երնեկ տային նրա արյունն, ես կըմպեի ամբողջ մի թաս։
