ԹԻՆԱԹԻՆՆ ՈԻՂԱՐԿՈԻՄ է ԱՎԹԱՆԴԻԼԻՆ ԱՅՆ ԿՏՐԻՃԻՆ ՈՐՈՆԵԼՈԻ
119
Ավթանդիլը մենակ, շապկանց նստած էր իր ննջարանում,
Եվ առջևում մի չանգ դրած՝ երգում էր նա, ուրախանում։
Թինաթինի ծառան խափշիկ մտավ նրա առաջ կանգնեց,
Թե. «Լուսերեսն հալվեակազմ ձե՛զ է խնդրում»,— նա զեկուցեց։
120
Երանական ը՛ղձալի լուրն Ավթանդիլին շատ դուր եկավ։
Նա վեր կացավ՝ զգեստներից ամենալավ կաբան հագավ։
Ուրախացավ տեսնել վարդին, որին մենակ նա չէր տեսել.
Հան է նայել գեղեցկուհուն ու սիրածին մոտիկ նստել։
121
Ու գնում էր Ավթանդիլը՝ ազատ, հպարտ, չամաչելով։
Ի տես նրան, որի համար լալիս էր միշտ հառաչելով։
Խոժոռվա՛ծ էր աննմանը ու զերդ փայլակ փայլում էր նա —
Եվ լուսնկան մինչև անգամ մթագնել էր լույսից նրա։
122
Թավ սամույր կար առանց երես՝ ձորձից ազատ իր իրանին,
Դեմքին անփույթ ծածկած խավուն՝ հույժ մեծարժեք ու անգնին,
Սև թարթիչներն է՛լ պաճուճող, որ տեսնողի սիրտն են գերում,
Զուգել էին վիզը ներմակ՝ մազերը խիտ ու գալարուն։
123
Նստած էր նա մռայլ դեմքով, ծիրանիով՝ ծածկոց կարմիր,
Ավթանդիլին խնդրեց նստել ձայնով հանդարտ ու քաղցրալիր։
Ճորտը ծալվող աթոռ բերեց։ Նստեց նա հեզ, պատկառանքով.
Ու դեմ-դիմաց նայում էր նա՝ սիրտը լեցուն հրճվանքով։
|
|
