1578
Ավթանդիլը հեծավ, գնաց Տարիելին հրաժեշտ տալու.
Այն երկուսին այրում էր թեժ կրակի բոցն անջատվելու,
Հնդկաստանցիք լալիս էին, ու արցունքով դաշտ վարարեց.
Ավթանդիլր ասում էր. «Ա՛խ, թույնն աշխարհի ինձ սպանեց»։
1579
Ավթանդիլն ու Նուրադինը մի քանի օր այդպես անցան,
Ճամփան բաժան արեց նրանց, գնաց ամենն իրա ճամփան.
Լավ վերջացավ ամեն-ամեն, ինչ հուսացին անել նրանք,
Արաբական երկրին հասավ Ավթանդիլը առանց վտանգ։
1580
Եվ դեմ եկան արաբացիք, երկրի համար նա զարդ եղավ.
Տեսավ իրեն արեգակին և իր սրտի կարոտն առավ,
Բազմեց թախտին նրա կողքին, տեսնողներին խինդ պատճառեց,
Եվ երկնքից իջած թագը նրան երկրում արքա արեց․
1581
Այն երեքյան թագավորներն իրար սաստիկ էին սիրում,
Հանախ իրար այցելելով՝ իրար բաղձանք միշտ կատարում.
Նրանց կամքին ով դեմ գնար՝ թրի ճարակ էին անում,
Իրենց երկիրն ընդարձակում, արքայանում, փառաբանվում։
1582
Միշտ հավասար՝ շնորհն իրենց սփռում էին ձյունի նման—
Որբին, այրուն հարուստ արին, մուրացիկ էլ չկար մուրման,
Չարագործաց սարսափ տվին, գառը գառան էլ չէր ծծում,
Երկրներում նրանց տիրած այծի հետ էր գայլն արածում։
