248
Նրա երեսն իմ սրտի մեջ որպես պատկեր նկարեցի.
Խելակորույս՝ նրա համար խինդս կարճել-աղքատեցի։
Ինձ երկուսից դու մեկն արա,— ազատիր կամ գերի դարձրու,
Կյանք տուր՝ ապրեմ, կամ սպանի՜ր՝ իմ ցավին ցավ ավելացրու։
249
Կինն այս անգամ պատասխանեց առաջինից շատ հաճելի.
«Ա՛յ, ասացիր հիմա դու խոսք՝ խոսք է իրոք նախընտրելի,
Փոքր ինչ աոաջ թշնամություն սերմանեցիր դու իմ հոգում,
Այժմ գտար քեզ սրտակից, քո քրոջից՝ ավելի քո՛ւյր։
250
Եվ քանի որ քեզ զորավիգ դու դիմեցիր սիրո խոսքին,
Անհնար է ինձ այսուհետ չխոնարհել քե՛զ գլուխն իմ,
Կնվիրեմ իմ անձը քեզ, չեմ վշտացնի, քեզ սիրտ կտամ
Եվ կմեռնեմ ես ք՜եզ համար — էլ ավելի ես ի՞նչ կարամ։
251
Այժմ ինչ որ ես քեզ ասեմ, եթե լսես հոժարակամ,—
Ւնչ փնտրում ես՝ պիտի տեսնես, կհաջողվի քեզ այս անգամ.
Թե չես լսի՝ չես զանելու՝ արտասվաթոր ինչքան էլ լաս.
Դու կմեռնես կյանքից դժգոհ և անպատիվ կհեռանաս»։
252
Կտրիճն ասաց. «Խոսքը քո ճիշտ այս առակին է նմանում.
Երկու համփորդ ինչ-որ տեղից ինչ-որ մի տեղ էին գնում,
Ջրհորի մեջ ընկած տեսավ՝ ետնկայսը աոաջինին,
Գլխին կանգնել՝ լաց է լինում, նայում, գոռում «վայ» անխնին։
253
Ասում է, թե «Այստեղ մնա, ընկեր, մինչև ես կդառնամ.
Թոկ բերելու գնամ հիմա, ես ջրհորից քեզ կբառնամ»։
Ներքևինի ծիծաղն եկավ, շատ զարմացավ, կանչեց վարից.
«Թե չսպասեմ՝ ո՞ւր կգնամ, ո՞ւր կփախչեմ ես ջրհորից»։
254
Հիմա, քո՜ւյր իմ, քո ձեռին է՝ թոկս կապված պարանոցի,
Անկարող է մեկը ուրիշ՝ գալ փրկության — քեզնից բացի.
Թե ինչ կանես՝ ինքդ գիտես, դու ես խենթիս դեղ ու դարման,
Թե չէ իր վիզն, առողջ գլխով, ով կգցեր հարդյա պարան»։
255
Կինը ասաց, «Հավանեցի, ով դու կտրի՛ճ, ես քո խոսքին,
Իրոք աղվոր կտրի՛ճ ես դու, արժան գիտնոց գովասանքին,
Տանջվե՜լ ես դու մինչ այսօր ու զրկանքներ կրել քանի,
Ուստի լսիր՝ ինչ քեզ կասեմ՝ ինչ փնտրում ես՝ աստ գտանի։
