346
Ու երեք օր ես պալատում—ոչ կենդանի և ոչ մեռած,
Ուշքի եկա՝ գիտակցեցի՝ ինչ էր գլխին իմ հանդիպած.
Մտածեցի. «Այս որտե՞ղ եմ, ավաղ, ինչպե՞ս ես փոխվեցի»,
Եվ արարչից համբերություն ինձ աղերսել հանդգնեցի։
347
Ասի. «Աստված ինձ մի մերժիր, աղերսանքը էիս լսիր,
Ո՛ւժ ողորմա համբերության, տուր զորություն, ոտքի հանիր,
Այստեղ մնալն ինձ կմատնի, տուն հասցրու՝ տանս պառկեմ»։
Եվ օգնությամբ ես աստծո խիզախեցի իմ ցավի դեմ։
348
Ես նստեցի։ Թագավորից մարդ էր գալիս հենց այդ պահին,
Ու ավետեց «Նստեց արդեն» աճապարեց և թագուհին,
Արքան վագում էր գլխաբաց, էլ չգիտեր՝ ինչ էր անում.
Մոռացել էր նա ամեն ինչ և աստծո՛ւն էր փառաբանում։
349
Ու նստեցին այս ու այն դիս և արգանակ խմացրին
Զեկուցեցի. «Սիրտս, տեր իմ, առողջացե՛լ է լիովին.
Նորից տեսնել դաշտեր ու ջուր, ձի նստել եմ նորից ուզում»։
Եվ երբ բերին—հեծա անգամ, թագավորն էր ինձ ուղեկցում։
350
Ելանք անցանք հրապարակ ու շրջեցինք գետի եզրով,
Դարձանք ապա, ես տուն եկա, արքան՝ մինչ տուն ուղեկցելով,
Երբ տուն մտա՝ վատթարացա, իմ ցավին ցավ ավելացավ.
Ասի. «Մեռնեմ երանի թե, էլ ի՞նչ արժե բախտը իմ դավ»։
351
Քրքումի գույն առավ բյուրեղս արտասուքի հեղեղներից.
Սիրտս խոցվեց, մաս-մաս եղավ՝ տասը հազար սուր թրերից.
Պահակն եկավ ննջարանի, գանձապետին կանչեց միայն,
Մտածեցի. «Ի՞նչ լուր գիտե, ախ երանի, կամ այս, կամ այն»։
352
«Ասմաթի ճո՛րտն է»,— ասացին, «Ի՞նչ կա,— ասի,— հարցիր նրան»
Ներս եկավ ու ի՛նձ սիրային նամակ տվեց, կարդացի այն.
Ու զարմացա՝ ուրիշ ինչպե՞ս-ումի՞ց էր ինձ սպասելի—
Ես նրանից չէի կարծում և տանջվեցի է՛լ ավելի։
353
Զարմանքս այս էր՝ «Ինչպե՞ս սիրեց կամ սիրտ արեց ինձ պատմելու,
Անհետամուտ հարկ չէ լինել՝ անմիտ մարդ է վկայելու,
Թե որ կտրի հույսը ինձնից, ապա պիտի դատապարտի»,—
Ու գրեցի՝ ինչ պատասխան սիրահարին հարկավ պարտի։
