13
Ինչպես որ ձին կճանաչվի երկար ճամփին արագ վազքից,
Ու գունդ նետողն՝ ասպարիզում՝ բազկի թափից, շիտակ զարկից,
Եվ արդարև բանաասեղծողն—երգով երկար ու հյուսածո,
Վայ է, թե որ նա կարկամի, և կամ երգը դառնա հյուծո
14
Այնժամ էլ ի՞նչ, ի՞նչ բանաստեղծ կամ թե նրա երգը ասած,
Երբ քարթուլուն նա անկարող—բառեր փնտրի, բառեր պակսած,
Ինքնաբուխ պիտ խոսքը նրա, բառերն հարուստ ու ոլորուն,—
Որպես ճոկան՝ նետի դիպուկ, լինի կորով ու հույժ զորուն։
15
Նա չէ երգիչ, ում բերանից մեկ-երկու հանգ հանկարծ թռչի,
Չպարծենա, թե արժանի բանաստեղծաց նա կմրցի,
Կամ թե ասի մեկ-երկու բան, այն էլ՝ անդեպ ու նոսրահանգ,
Սակայն ասի. «Իմն առավել» ու համառի գրաստագանգ։
16
Կան և ապա՝ երգերը քիչ—ունեն մեծի հավակնություն,
Իրենք անզոր խոսքն ավարտել, խոսք, որ սիրտ է հերոսացնում,
Երգը նրանց՝ աղեղ է թույլ անփորձ որսորդ մանկան ձեռին —
Խոշոր որսի նրանք անկար, կոտորում են զուտ մանրերին։
17
Երրորդն ապա՝ լավ է երգը՝ ի հանդիսի, խրախճական,
Աշուղական, կատակախոս, ընկերներին՝ խոսք հեգնական,
Մենք կհանենք նրան նույնպես՝ միայն ասվեն թե անպաճույճ,
Եվ երգիչ չեն նրան կոչում, ով երգ չունի երկարաշունչ։
18
Ու բանաստեղծն հոգն իր մտքի պետք չէ ցրի զուր կողմնակի,
Մեկի հանդեպ սերն իր հայտի, պիտի տրվի մեկ էակի,
Նրա համար միայն ապրի, նրան գովի, երգի նրան,—
Չուզի ոչինչ էլ աշխարհում, ներդաշնակի ի նա միայն։
***
19
Թող հայտ լինի ամենեցուն՝ գովելիս է վերուստ գոված,
Ու պարծանք է, պարծանք այս ինձ, չէ թե պարսավ մի նզոված,
Անգութ է նա՝ վագր հանց մի, կյանքս նա է, սակայն, որ կա.
Ու կոչել եմ նրան ծածուկ, երգիս շարում նա է առկա։
20
Պետք է ասեմ՝ դժվար է շատ նկար գրել, բառերով տալ
Սերը մաքուր, ինչպես վերին էակներին եթերափայլ.
