ՏԱՐԻԵԼԸ ԵՎ ՆԵՍՏԱՆ-ԴԱՐԵՋԱՆԻ ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻՄՆ ՈԻ ՎՃԻՌԸ
510
Եվ դրդում էր թախիծն ինձ հույժ՝ վշտոտ սրտիս դանակ խփեմ,—
Հանկարծ մտավ ճորտն Ասմաթի, նստած էի խոժոռադեմ.
Հանձնեց նամակ ու նամակում. «Նա՝ նմանը կազմով նոճուն,
Ասաց՝ շուտ գաս, հրամայե՛ց՝ թե անհապաղ դու գաս իսկույն»։
511
Հեծա, իսկույն հասա պարտեզ, ինչպես ասեմ՝ որքան ուրախ,
Մտա պարտեզն ապարանքի—Ասմաթն այնտեղ գլուխը կախ,
Տեսա, աչոք ես հետամուտ՝ արցունքն այտին չէր ցամաքել։
Տխուր թեպետ՝ չհարցրի՝ շտապեցի ինքս տեսնել։
512
Տխուր էր նա և մտահոգ, ավելի՜ էր այդ ինձ հուզում.
Նա չէր ժպտում առաջվան պես, իմ երեսին չէր ծիծաղում,
Նա ոչ մի խոսք չարտասանեց ու արցունքն էր սրբում միայն,
Է՜լ ավելի սիրտս խոցեց և ոչ վերքիս դրեց դարման։
513
Ու պաշարեց հեռու-հեռվից մտքով անցած չար զգացում,
Ասմաթն ինձ ներս առաջնորդեց ու վեր քաշեց փարդան իսկույն,
Մտա, տեսա լուսերեսին՝ վիշտս ամբողջ տեղի տվեց,
Սրտիս փռվե՜ց լուսո ճաճանչ, սիրտս սակայն նա չհալեց։
514
Լույսը՝ լույս չէր այն իսկական՝ վարագույրից մտած վրան,
Դեմքը ոսկե՝ անփույթ ծածկած՝ իմ խավունով տված նրան,
Զգեստներով նորից կանաչ թախտին բազմած էր կիսաթեք,
Իսկ փայլակող դեմքին արցունք՝ երեսը հանց հեղեղաբեկ։
|
|
