հին լեզվագիտական, իսկապես ասած՝ բանասիրական մոտեցման մասին դեպի ամբողջ հին աշխարհի մասնաբաշխման բուն պրոցեսի, այն է՝ այդ աշխարհի բաշխման մասին երեք համաշխարհային կրոնների միջև, որոնց սահմանները և մինչև իսկ հետագա բաժանումը (օրինակ՝ քրիստոնեականինը՝ երեք հիմնական աշխարհի, իսկ մուսուլմանականինը՝ երկուսի - շիա և սյուննի) հաբեթական տեսության տեսակետից ունեն բոլորովին այլ գործոններ, քան այսպես կոչված սկզբնաղբյուրային լեզուները կամ բուն կրոնները։ Բայց հիմա, կենտրոնացնելով ուշադրությունը լեզվական հանգամանքի վրա, մենք խոսում ենք Հնդկաստանի և Հեռավոր Արևելքի իսկական լեզվաբանական կապակցման մասին «նախապատմական» էպոխաներում, Միջին Ասիայից սրա մեջ ներառելով ո՛չ միայն մոնղոլերենը, այլև տիբեթ-բիրմանական խմբի լեզուները, և այս տեսակետից հետաքրքրական են Միջին Ասիայի անհայտ ծագումով մի նորահայտ գրավոր լեզվի ապշեցուցիչ մոտիկ կապերը, որին ցանկացողը ավելի մանրամասնորեն կարող է իրազեկ դառնալ իմ մեկ հոդվածից, որ զետեղված է „ДАН“[1]-ում. այդտեղ թվական անուններից բերված են ոչ թե համահնչյունության դեպքեր, այլ ուղղակի միևնույն բառերը, որոնք ընդհանուր են մի շարք թվական անունների նկատմամբ մերթ վրացերենի, մերթ մեծ չափով շչական խմբի լեզուների՝ մեգրելերենի և ճաներենի (լազերենի) հետ:
զ) Ծրագրերում և մեր լեզվագիտական հավաքածուներում նյութի տեսակետից փոքր քանակով ներկայացված լինելու պատճառով այժմ հարկ չկա դեն նետելու տակավին մնացած մի խնդիր, կարևորագույն խնդիրներից մեկը, առանց որի անհնարին է հաբեթական տեսության հետագա զարգացումը ոչ դիախրոնիկ կտրվածքով՝ հնէաբանորեն, ոչ տերիտորիալ կտրվածքով՝ հիմնական միջերկրածովյան մասի գծով, այն է՝ աֆրիկյան լեզուների խնդիրը. դատելով աֆրիկյան լեզուները բասկերենի հետ և այլն կապակցելու վերաբերյալ կատարված աշխատանքներով, այդ խնդիրն առաջ էլ ոչ մի չափով պետք չէր զատել հաբեթական տեսության մոնիստական կառուցվածքից։ Իսկ ներկայումս նյութականորեն մեզ այդ աշխարհը մտցրեցին մեր
- ↑ Н. Марр, Новый средне-азиатский язык и его числительные в освещении яфетической теории (ДАН 1926. 133—134).
