Էջ:Tsaghkepunj.djvu/118

Չենք հեռանա, մայրիկ ջան,
Ո՞նց թե, ծի՛վ-ծի՛վ...
Ցաք ու ցրիվ,
Մեզ հերիք է մեր շրջան...
(Թուխսն իր ճուտերի հետ գնում են դեպի
պարտեզ ու հեռանում են. ծառի տակ
մնում է մի ճուտիկ։)
ՃՈՒՏԸ.— (Իրեն վատ զգալով)
— Ծի՛վ-ծի՛վ, ծի՛վ-ծի՛վ...
Ա՜խ ես հազիվ,
Հազիվ-հազ եմ քայլ փոխում,
Սիրտս խառնում,
Վատ եմ դառնում,
Ձեռս ու ոտս են դողդողում։
Ա՜խ ո՞ւր ես, էդ ո՞ւր...
Ո՞ւր ես, մայրիկ ջան,
Ինչո՞ւ չեմ լսում ձայնդ կչկչան։
ԿԱՏՈԻ.— (Պատի տակից առաջ է գալիս)
— Մյաո՜ւ... մյաո՜ւ... ա՜յ քեզ բախտ,
Տես ի՞նչ գտա էսպես վախտ,
Հավի ճուտի՜
Մարդ ո՜նց չուտի,
էնպես խժռեմ՝
Ոսկրը փշրեմ,
Բայց ո՞նց պրծնեմ շան ձեռից,
Տե՛ս ինչպես է նայում ինձ...
ՃՈԻՏԻԿ.— (Դողալով)
Ա՜խ... օգնեցեք,
Վա՜խ... օգնեցեք,
Խաբար տարեք մայրիկիս,
Չար կատուն է քամակիս...
ՉԱՄԲԱՐ ՇՈԻՆԸ.— (Առաջ է գալիս դռան մոտից)
— Ա՜յ իմ պստիկ
Սիրուն ճուտիկ,
Մի՛ վախի դու, ղոչաղ կաց,
Ես չեմ թողնի,