Այս էջը հաստատված է

— Ջա՜ն, ա՜յ լուսին,
Ջա՜ն քո ուսին,
Ջա՜ն քո կլոր
Շեկ երեսին...

Խավարն իսկույն չքացավ,
Ու էլ գետնին չկացավ,
Լուսնի լուսից հալածված՝
Խոր ձորերի մեջ մնաց.

— Ջա՜ն, ա՜յ լուսին,
Շեկլիկ լուսին,
Ջա՜ն քո արծաթ
Կամար ուսին...

Բայց ամպերը մոլեգին՝
Նախանձեցին լուսնյակին,
Ելան երկինք կապուտակ՝
Լուսնին առան իրենց տակ.

Ջա՜ն, ա՜յ լուսին
Խավար լուսին,
Ջա՜ն, կսպասենք
Մենք քո հույսին...


ԾՂՐԻԴ


Գիշերն է մթին, աստղերը մարել,
Փայլուն աչքերով էլ չեն նայում ցած՝
Լուսինն էլ մտել՝ մի տեղ տապ արել՝
էլ չի ցույց տալիս դեմքը արծաթած:
Զորս կողմը թանձր խավարն է իջել.
Իջել է, նստել խոնաված գետնին,
Ողջ գյուղը վաղուց պառկել է, ննջել.
Իր աշխատանքի դրոշմը դեմքին։