Այս էջը հաստատված է
Էս սալորի
Տերը ես եմ, դու ո՞վ ես,
— Տև՛, տև՛
Տև՛, տև՛,—
Թևիկն ասավ,—
Ի՞նչ ես եկել,
Աչքդ տնկել.
Եվ փնթփնթում
Քեզ ու քեզ։
Ծիտիկն ասավ, Չիվիկն ասավ,
Մի կողմից էլ՝
Սևիկն ասավ, Թևիկն ասավ...
Ասին, ասին.
Խիստ բարկացան,
Իրար անցան։
Մեջներն ընկավ կռիվը,
Աշխարհ կալավ ծիվ-ծիվը,
Մեկ-մեկու գզեցին,
Ու իրար կողք բզեցին,
Ծառից իջան կտուրը,
Կտրից ընկան տան դուռը,
Փռփռացրին պոչ ու թև,
Մեկ տակ եղան, մեկ վերև։
— Ծի՜վ,– ծի՜վ,
— Ճի՜վ,– ծի՜վ,
Ծլվլացին, թռվռացին,
Մեկ էլ հանկարծ
Բաժանվեցին, գնացի՜ն։
Ծիտիկն ելավ սալորին՝
Խեթ-խեթ նայեց բոլորին։
Չիվիկն ելավ ծառի ճյուղ՝
