Այս էջը հաստատված է
Պոչդ պստիկ,
Չի սազում քեզ։
— Էլավբելա,
— Ուղտաբելա,
Լոխմա կտամ,
Չամչաբելա...
Անապատի
Նավակ ես դու,
Համբերության
Զավակ ես դու,
Ուր որ քշեն,
Նոխտեդ քաշեն՝
Լոլոզ-լոլոզ
Կերթաս անխոս։
Գոմեշն ասավ մի օր ուղտին.
— Երնեկ քեզ, որ լուծ չեն լծում։
Ի՞նչ ասեմ ես իմ սև բախտին՝
Համ լծում են, համ բեռ բարձում։
Ինչ կլիներ ես էլ քեզ պես
Ունենայի կանգուն մի վիզ,
Որ ամեն օր ահա էսպես
Չդնեին լուծը վզիս։
— Ի՛նչ ես խոսում, այ սև գոմեշ,
Պատասխանեց ուղտը նրան,—
Դու հո լավ ես ճանաչում մեզ,
էլ ի՞նչ երնեկ կտաս էդքան։
Չե՞ս իմանում, որ բոլորից
Ուղտն է անբախտ ծնվել մորից։
Երանի թե ինձ էլ լծեն,
