Մի օր անծանոթ մի կին
Խղճաց Մուսնի քույրիկին՝
Գեղից նրան քաղաք տարավ
Իր տանն արավ աղախին։
Մուսին մնաց մեն-մենակ,
Իր մինուճար քրոջ համար
Դարդ էր անում շարունակ.
— Ա՜խ, Նուշի ջան, քուր իմ ազիզ,
Քեզ ո՞ւր տարան մեր գեղից,
Էս ինչո՞ւ մեզ օտարի պես
Բաժանեցին իրարից։
Մենք որբ օրով, քույր ախպերով
Պահպանեցինք մեկ-մեկու,
Խնամեցինք, բոյ քաշեցինք,
Որ հեռանաս հիմա դո՞ւ։
Ա՜խ, Նուշի ջան, Մուսին քեզ ջան,
Ի՞նչ ասեմ, որ իմանաս,
Թե որ մեկ էլ գեղն ես եկել՝
Էլ չեմ թողնի ետ գնաս...
Էսպես լալով, մղկտալով
Մուսին մնաց դռնեդուռ,
Հորիցը զուրկ, մորիցը զուրկ,
Չեր դիմանում առանց քույր։
Դեռ Մուսին տասը տարեկան չեղած,
Գյուղացիք նրան արին հորթարած.
Ու մանուկ Մուսին մահակը ուսին,
Ամեն առավոտ, հորթերն էր տանում հանդերը արոտ:
Էն սիրուն, կանաչ դաշտերն ու մերին
Մի քիչ մեր Մուսնի սիրտը ետ բերին.
