Շվացնում է.— ֆո՜ւ, ու ... Թոփլա՜ն,
Մի տե՛ս, մի տե՛ս, ո՞ւր է վազում
էն աներես մոզին էնպես...
Շունը նորից դուրս է թռչում
Մոզուն ձորից դաշտ է քշում։
Ճաշվա շոգին կաղնու տակին
Նստոտել են հորթերը,
Նրանց կողքին, զով շվաքին՝
Մուսին ու իր ընկերը։
Հորթերն անուշ որոճում են
Ականջները շարժելով,
Շատն էլ թմրել ու ննջում են
Կամաց-կամաց շնչելով։
Մի քանիսն էլ ոտքի կանգնել,
Խառնվել են իրար մեջ,
Միմյանց քսվում, պինդ-պինդ լիզում
Իրար ճակատ, կողք ու մեջք։
Շունն էլ պառկել ու մեկնել է
Վազքից հոգնած ոտքերը,
Նինջը եկել ու քնել է
էդ հորթերի մոտերը։
էսպես ժամանակ Մուսին շարունակ
Մեկ տաղ էր ասում կաղնու շվաքում,
Մեկ շվի ածում քաղցր նվագում.—
— Դո՜ւ, հա դո՜ւ, հա դո՜ւ...
էս անուշ ձենից հորթերը քնից
Վեր էին թռչում՝ ծույլ-ծույլ հորանջում։
Իսկ դիմացն եղած դաշտերն ու մերին,
Մուսնի նվագած բոլոր երգերին
Ձեն էին պահում ու սիրտը շահում։
