Մեկ դեսն են վազում էս ծաղկին հասնում,
Մեկ դենն են ցատկում էն խոտը պոկում,
Մեկ էլ՝ բառաչում, մեկ-մեկու կանչում
Եվ զվարթ, ուրախ բռնում հորթախաղ։
Որն ինքն իրան ծուլ-ծուլ է լինում
Որը բարկացած առաջ է գալիս,
Ընկերոջն հանկարծ հարու է տալիս,
Ոմանք էլ կանգնած մեկ-մեկու դիմաց
Ղոչին են խփում՝ ուժերը փորձում...
էն մեկն էլ հրեն՝ կետ արած փախչում,
Թողած իր ճամփեն դարերն է թռչում։
Ու ամբողջ օրը՝ էսպես բոլորը
Մեկ խոտ են ուտում, տասը թռչկոտում։
Խեղճ Մուսին էսօր տխուր է, տրտում,
Ինչ որ անսովոր մի դարդ կա սրտում.—
Ոչ էլ էն հորթերի խաղն է դուր գալի,
Ոչ էլ հանդերի կյանքը խնդալի։
Էն Մուսին էսօր՝ ամպի պես խավար,
Տխուր ու մռայլ, նստած է մոլոր
Նայում է անվերջ դիմաց՝ ծմակին,
Մեկ էլ՝ ձեռքի մեջ եղած նամակին։
Ծմակից ինչ-որ մարդու է սպասում,
Նայում է, նայում, ինք իրան ասում.—
— Ա՜խ Պետի ո՞ւր ես, արի տղի պես
Խոսքիդ տերն եղիր, սպասում եմ քեզ։
Ասաց խեղճ Մուսին ու հոգոց քաշեց,
Նայեց նամակին, ծանր հառաչեց։
Տխուր էր Մուսին
Իր միտն էր եկել հարազատ Նուշին՝
