Կռացավ նստեց ընկերոջ կողքին։
— Ասենք թե շատ էլ նամակ ես ստացել,
էլ դրա համար ի՞նչ ես վշտացել։
Դու դեռ չիմացած թե ի՞նչ է գրել՝
Եկել ես նստել, սև սուգը մտել։
— Պետի ջան, գիտեմ, շատ լավ ես ասում,
Բայց ես ի՞նչ անեմ, քվորս դարդից
էս քանի օր է միտքս է մոլոր։
Գիշերս երազում, տես ինչ եմ տեսնում.
Նուշին վեր ընկած մի խորը փոսում՝
Համ լաց էր լինում, արտասուք թափում,
Համ էլ աղաչում, օգնություն կանչում։
Փոսի մոտ կանգնած մի չար պառավ կին՝
Ծերը երկաթած մահակ կար ձեռքին.
Ով որ ուզում էր օգնության հասնի՝
Մի լավ ծեծում էր, որ խոսք էլ չասի։
— Է՜հ, բան չունես դու, այ իմ գիժ Մուսի,
Երազն ի՞նչ է մարդ նրան լսի,
Կարդանք իմանանք թե ի՞նչ է գրում,
Որ ճիշտ որոշենք թե ինչ ենք անում։
Կես օրն անց էր։
Արևն անցել՝ դեմ էր առել սարերին,
Քամու ընկեր՝ հովն էր ընկել
Թռչկոտում էր քարերին։
Անուշահոտ ծաղիկ ու խոտ
Աչքը ձգած արևին՝
Սպասում էին նրա վերջին
Քաղցրահամբույր բարևին։
Էն անհամար շողերը վառ
Արեգնազան արևի՝
Չէին ուզում հրաժեշտ տալ
Ծիլ ու ծաղկին, տերևին։
Ու պլպլան զարդի նման
