Գլխիս տվավ, տարավ գցեց ներքնատուն,
Սոված-ծարավ պահեց մինչև իրիկուն։
Ա՜խ, Մուսի ջան, թե ճար ունես՝
Դարդիս արա մի դարման,
Արի մի կերպ թե կարող ես
Ինձ ազատիր էս բանտից.
Հո՞ չեմ կարող իմ ցավն ասել ուրիշին
Քեզ միշտ սիրող, քո հարազատ քույր Նուշին»։
— Տեսա՞ր, Պետի, իմ երազը կատարվեց.
Ասավ Մուսին ու ա՜խ քաշեց, արտասվեց.—
— Ախ, ո՞վ գիտի ո՜նց է տանջվում հիմի նա...
Վախ, ո՞նց պիտի էդ ցավերին դիմանա։
Երեք-չորս օր Մուսին մոլոր
Ման էր գալիս գժի պես,
Ու քայլելիս՝ արցունք թափում
Աղի արցունք ջրի պես։
Չէր իմանում ինչ էր անում,
Ո՛նց էր պահում հորթերը,
Ո՞նց էր գալիս, ո՞նց էր գնում
Ո՞ւր էր մնում գիշերը։
Մեկը չկար՝ մի խորհուրդ տար,
Կամ մի քաղցր խոսք ասեր,
Մեկը չկար՝ կարեկցաբար
Մեր խեղճ Մուսնին ափսոսեր։
Էսպես Մուսին մահակն ուսին
Դարձյալ մնաց մեն-մենակ
Իր ճորտ, անտեր քրոջ խաթեր
Դարդ էր անում շարունակ։
Ու մեկ էլ մի օր խեղճ Մուսին երբ որ
Շատ ախ ու վախից բեզարեց հոգնեց,
