Աչքին արցունք էր խաղում,
Շունն էլ եկել՝ ոտներն ընկել
Կծկվել էր, դողդողում։
Մուսին կանգնել, վիզը թեքել,
Աչք էր ածում, մտածում.—
Ո՞ւմ տուն մտնի, որտե՞ղ գտնի՝
Իր Նուշիկին սիրասուն։
Էսպես խեղճը աչքը ճամփին
Դեռ կանգնած էր վիզը ծուռ,
Վերջ ի վերջո նստեց տափին,
Որ դինջանա մի պուճուր։
— Տո՛, է՜յ սարսաղ, մոթալ փափախ,
էդ որտե՞ղ ես մեկնվել.—
Հրեց նրան մի դռնապան,—
— Վեր կաց,— ասավ,— վեր կաց, վեր...
Մուսին վախից՝ թռավ տեղից,
Լուռ նա իջավ մայթից ցած,
— Լավ, բիձի ջան, հրես կերթամ,—
Ասավ նրան դալկացած։
— Իրան մտիկ, շանը մտիկ,
Ու էդ ձեռի կոպալին,
Ադա, ո՞վ ես, ո՞ր գեղից ես,
Ո՞ւր ես եկել էդ հալին։
— Ես եմ, բիձի, Ղազախեցի,
Մի որբ, անտեր հորթարած,
Ունեմ-չունեմ մի քույր ունեմ:
Խալխի տանը ճորտ դառած։
Երեք տարի նա հացափոր
Ծառայում է էս քաղքում,
Ինչ որ մի ծեր, մի կռվարար
Պառավ կնկա օջախում։
Ոչ տունը գիտեմ, ոչ էլ տեղը,
Չեմ ճանաչում էդ կնկան.
