Անունն ասին... հա, Հոռոմսիմ,
Նուշի կասեն աղջկան...
Եկել եմ որ՝ ես իմ քվոր
Տեղը գտնեմ, տուն տանեմ,
Խալխի ծեծից ու անեծքից
Ազատ պահեմ, պահպանեմ.–
Ասավ-չասավ՝ մին էլ տեսավ
Դողոցն ընկավ, դողդողաց,
Ուլունք-ուլունք աղի արցունք
Աչքերիցը ցած սողաց։
Շունն էլ եկավ ոտերն ընկավ,
Կլանչում էր վախեցած։
Մուսնի լացը, հևքն ու կոծը,
Դռնապանը որ տեսավ,
Գութը շարժվեց, սիրտը լցվեց,
Խղճաց նրան ու ասավ.
— Ե՛կ, ա՜յ որդի, գնանք մեր տուն,
Քիչ կխոսենք միասին,
Էդ քու քվոր տեղը էսօր
Գտնելը լինի իմ վզին:
Թեյ էր խմում Մուսին նստած
Դռնապանի սենյակում,
Մեկ-մեկ պատմում ինչ էր գրած
Իր քույր Նուշնի նամակում։
Ամեն մի խոսք ասելիս նա՝
Ախ էր քաշում, հեկեկում,
Ամեն մի խոսք լսելիս նա՝
Սիրտ էր մաշում, վիզ թեքում։
Լսեց հուզված դռնապանը,
Պատասխանեց վշտալի.—
— է՛հ, այ որդի, ա՜յ որբ, անտեր,
Ինչ ասեմ, որ լավ լինի...
Ոնց որ ասիր, ասածիդ պես՝
