Ճանաչում եմ մի կնկա,
Հենց նա կլի, շանց կտամ քեզ՝
Մեր փողոցից ցած կգա։
Ես էդ կնկան շուտ կգտնեմ,
Բազար կգա ամեն օր,
Հետը մի խեղճ, մի թխադեմ
Աղջիկ էլ կա համավոր։
Էդ աղջկա ոչ գլխին կա,
Ոչ հագին կա կարգին շոր,
Անխիղճները բանեցնում են
Մշակի պես ամեն օր։
Էդ կնիկը պարկը լիքը
Պաշար կառներ տան համար,
Ու քաղաքից էդ աղջկա
Ձեռքը կտար, թե՝ տուն տար։
Վե՛ր կաց, որդի, գնանք տեսնենք,
Լավություն է քեզ կանեմ,
Թե որ ճամփին չպատահեց,
Մինչև բազար կտանեմ։
Գնում էր Մուսին դռնապանի հետ
Աներկյուղ, անվախ,
Թոփլանն երկուսին նայում էր խեթ-խեթ,
Հետևում դանդաղ...
Ասես թե նա էլ բան էր հասկանում
Խեղճ Նուշնի մասին,
Ու գիտեր նայել, լսել աչք ածել
Թե էն ի՞նչ ասին։
Որ հասան բազար՝ իրեն ուզածին
էն հարյուր հազար մարդկանց արանքում
Երկար փնտրեցին, դեսուդեն ընկան,
Ոչ կնկան գտան, ոչ էլ աղջկան։
