Աչքը չռած, բերանը բաց
Պատառի է սպասում։
Է՛ն էլ տեսավ՝ ինչպես հասավ
Դռնապանը անծանոթ,
Թևից բռնեց, դենը հրեց,
Երբ նստել էր դռան մոտ։
Էսպես կես քուն ու կես արթուն
Դեռ նա երկար չքնեց,
Երբ որ հոգնեց՝ աչքը խփեց,
Դեմքը ծածկեց ու քնեց։
Վաղ առավոտյան
Դռնապանն իր տան փողոցն էր մաքրում,
Մուսին էլ կանգնած
Փողոցի դիմաց նայում էր հեռուն։
Նա իրան էսօր
Ուրախ էր զգում, ուրա՜խ, ապահո՜վ...
էսօր մի ինչ-որ աշխույժ կար հոգում
Գիշերվան տեսած ուրախ երազով։
Դռնապանն ասավ.—
— Որդի, ա՜յ Մուսի, քիչ էլ սպասի,
էս է ցած կգան, թե աչքովդ ընկան՝
Ձեռաց կվազես, ճամփեն կկտրես։
Հենց էս միջոցին փողոցի ծայրին
Երևաց մի կին, մի աղջիկ կողքին։
Մուսին որ տեսավ իր մտքումն ասավ.—
«Ջա՜ն, Նուշնիս գտա, հենց նա՛ է, որ կա...»
Ասավ... ու հասավ, նայեց էն կնկան,
Նայեց աղջկան, տեսավ իր դիմաց
Իր քույրն է կանգնած.— հալված ու մաշված...
էն ալ-վառ Նուշին, էն զառ-վառ Նուշին...
Մի սարսուռ ընկավ Մուսնի սրտի մեջ,
Մի մրմուռ ընկավ սրտի մեջ անշեջ...
Աչքերը մթնեց, ծունկը դողդողաց,
