Էլ չհամբերեց, գրկեց ու ճչաց.—
— Դու է՛ս, Նուշի ջան, իմ ազիզ քուր ջան....
Վա՜յ իմ Նուշիկն է, կարմրաթուշիկն է...
Աղջիկը հենց որ
Իր ազիզ եղբոր ձայնը իմացավ,
Վզովը ընկավ ու ասավ նրան.—
— Ջա՜ն, ա՜յ ապեր ջան, իմ հեր ու մեր ջան...
Դու էս իմ Մուսին, ջա՜ն քու նամուսին...
էդ ե՞րբ ես եկել, ինձ ո՞նց էս գտել...
Դե՛ որ եկել էս, ինձ էլ կտանես...
էն կինը մնաց իր տեղը կանգնած,
Մի բառ չէր գտնում, որ ասի Մուսնին,
Հնար չէր գտնում, որ սաստի Նուշնին։
Հենց էս զրույցին, էս մղկտոցին,
Դռնապանն հասավ, մոտեցավ, ասավ.—
— Ա՛յ որդի Մուսի, է՞ս է, խո՞ գտար,
էլ շատ մի խոսի, Նուշնիդ մեր տուն տար։
Էս մեր խանումը գիտի մեր տունը,
Թե խոսք կունենա ինձ կանչել կտա,—
Թե չի ունենա, է, վնաս չկա,
Կերթանք ես ու դու սրա մոտ ճաշին,
Որ քեզ ծախսելու ճամփի փող բախշի։
Կինը չիմացավ թե ինչ կատարվեց,
Մեկ էլ էն տեսավ՝ Նուշին բաժանվեց
Գնաց եղբոր հետ, գնաց ու գնաց...
Իսկ ինքը մնաց փողոցի միջին առանց աղախին։
Երկար ձայն տվեց, աղջկան կանչեց.
Բայց ով էր հիմար, որ նորից ետ գար։
Մուսին ու էն դռնապանը ճաշին եկան կնոջ մոտ,
Եկան ասեն, որ Նուշիկին գեղն են տանում առավոտ։
— Չէ՛, չէ՛, խանում, զուր չարանում,
Նեղանում ես նրանից.
