Այս էջը հաստատված է
Հորթը մնաց անծիծ, անկաթ.
Զար որսորդից ո՞ւմ տար գանգատ,
Բա ի՞նչ աներ,
Ինչո՞վ ապրեր,
Մնացել էր
Անհեր, անմեր...
Ու ոտի տակ տված անտառ
Բառաչում էր լեղապատառ,
Բառաչում էր,
Հառաչում էր,
Երեխի պես լալիս-լալիս,
Մոր գլխովը պտույտ գալիս...
էս հորթուկին,
Խեղճ որբուկին
Որդեգրեց վայրի մերին
Ու մայր դառավ էս անմերին.
Կաթի տեղակ խոտ բուսցրեց,
Պախրահորթին ուտեցրեց.
Խոտը մետաքս, խոտը քնքուշ,
Պախրահորթը կերավ մուշ-մուշ,
էնքան կերավ անուշ խոտը,
Որ մեծացավ պախրահորթը...
էն օրվանից անտառներում
Բուսնում է մի կանաչ խոտ,
Պախրաները շատ են սիրում,
Նա կոչվում է Պախրախոտ։
