Անհուսության մեջ, խավար օրերում եկավ նա ինձ մոտ,
Նա ինձ մոտեցավ քնքուշ, փայփայող սիրո խոսքերով,
Շարժումների մեջ և մութ աչքերում կար, մի անծանոթ
Վայելքի խոստում՝ անանց հիացման գաղտնիքով գերող։
Ես հավատացի այն ժպիտներին և այն մեղսական
Փայփայանքները բախտ համարեցի իմ մենության մեջ.—
Շուրջս գիշեր էր, մռայլ, էր շուրջս իմ հոգու նման —
Եվ նա էր շողում երազի նման խավարում անվերջ...
Խենթ հիացումով արբեցի նրա տանջող գգվանքում,
Եվ գիրկը նրա թվաց ինձ եդեմ, մեղքը — սրբազան...
Օ, դառը գիշեր, տանջանք ու թախիծ.— իր արնոտ գրկում
Փայփայում էր ինձ և հևհևում էր երկդեմ Մեդուզան։
