Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/168

17

* * *

Դու հասկացար տագնապները իմ հոգու,
Տրտմությունս անսպառ.
— Մենք առհավետ շղթայված ենք մեկ-մեկու։

Կյանքս մութ էր, հոգիս ցաված ու խավար,
Եվ օրերըս — միայն ցավ.
— Իմ սև երկրում ժպտացիր դու լուսավառ...

Եվ քո փայլով իմ աշխարհը լուսացավ,
Չըկան վիհերն իր անել,
Քաղցր է հիմա, լուսավառված, խինդ ու ցավ.
— Ո՞վ կարող է ինձ քեզանից բաժանել...

[1912]