Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/249

11

* * *

Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես,
Վերջին երգիչն իմ երկրի.
Մա՞հն է արդյոք, թե նի՞նջը քեզ
Պատել, պայծառ Նաիրի։

Վտարանդի, երկրում աղոտ,
Լուսե՜ղ, քեզ եմ երազում,
ԵՎ հնչում է, որպես աղոթք
Արքայական քո լեզուն։

Հնչում է ,միշտ խոր ու պայծառ,
Եվ խորում է և այրում.
Արդյոք բոցե վարդե՞րդ են վառ,
Թե՞ վերքերն իմ հրահրուն։

Ահով ահա կանչում եմ քեզ,
Ցոլա, ցնորք Նաիրի.—
Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես,
Վերջին երգիչն իմ երկրի...

Ամառ, 1913