Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/260

2

ԿՈՇՄԱՐԸ

Խաղաղ ննջեցին գյուղերը խավար եվ շաղախները բերդերովն ամուր․ — Ա՜խ, այն գիշե՜րը՝ անսահման երկա՛ր, — Այն լռությո՜ւթյուն մահու պես տխուր...

Թշնամին եկավ մութի պես կամաց, Ամենքն ահաբեկ փախան դեպի սար. — Մայրը վայր ընկավ... երեխան մընաց. — Այն դաժան մարգոց երեսը տեսա՞ր...

Լուռ ննջել էին գյուղերը խավար... Ես այն ցավի մեջ եղա մի՛ անգամ... — Ա՜խ, այն գիշերը՝ անսահման երկար..․ — Մայրի՛կ, իմ հոգու ծաղիկներն ընկան.․․

Կարմի՛ր տեսիլներ — սասանում ծընող. ես տեսա, ինչպես մարդիկ կուրացան... — Արյուն են շնչում երկինք, ծով ու հող— — Մայրի՛կ, իմ շուրջը արյուն է միայն...

Մոսկվա [1907]