Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/270

12

***

Դարձյալ իջավ գիշեր, դարձյալ — ու կրկին
Մենակ ես դու, ինքդ քո դեմ՝ մերկ ու բաց․
Ու նորից դու շփոթմունքով ցավագին,
Երկյուղով ես, երկյուղով ես դու լցված։

Որպես տերևն աշնամուտի՝ հողմի դեմ,
Դողում ես դու, որպես շյուղը եղեգի.
Ինքդ քո դեմ դու անզոր ես ու անզեն,
Ինքդ քո դեմ, ինքդ քո դեմ, իմ հոգի...

[1913]