Ախ, Բուզուլուկ քաղաքում
Նստած ես հիմա,
Ինձ ես մնում դու անքուն
Օ, պրինցուհի նա։
Ինձ ես անվերջ երազում
Փայտե դղյակում,
Եվ գիշերն է արտասվում
Քո Բուզուլուկ քաղաքում։
Բայց ես չեմ գա բախելու
Դուռը դղյակիդ.
Ես հեռու եմ, ես հեռու
Ցնորքը կյանքիդ։
Անուրջներով միամիտ,
Մտքով նվագուն,
Ինձ ես պարզել պարզ հոգիդ
Քո Բուզուլուկ քաղաքում։
Շուտով արևն այդ միգում
Ցերեկ կդառնա,
Դու նստած ես դեռ անքուն,
Օ, պրինցուհի նա...
