Ցուրտ հոկտեմբերն է ծեծում իմ դուռը,
Եվ մրրկում է հողմը գիշերս.
Բոլորն անզոր է, բոլորն իզուր է
Եվ անամոք է, որպես հուշերըս։
Քամին ծեծում է, ցրում թերթերը,
Մի չար արև է այրել երկիրս.
Մերկ անապատ են դարձել արտերը,
Ողբի նման են բոլոր երգերս։
Թույն ու թախիծ են անեղծ հուշերըս,
Մութ մտքերին իմ հոգիս ավար է.—
Ալեկոծում է հողմը գիշերս,—
Անծայրածի՜ր է, սիրտ, քո խավարը...
