Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 1.djvu/291

32

***

Ձյունը մանում է բարակ,
Ցած է իջնում թել-թել.
Քաղցր է նստել անկրակ
Քեզ հետ հինը թերթել։

Բռնել այս ձեռքը նրբին
Նստել, նստել անքուն,
Չըզգալ որ արդեն արփին
Ցոլաց արևելքում։

Չըզգալ որ բացվում է օր,
Նստել անկամ, անուժ,
Լսել լոկ, որպես օրոր,
Խոսքըդ — երգից անուշ։

[1917]