9 Պաղ ցերեկներից հավիտյան դժգոհ
12 Անուշ երեկո,— խաղաղ-մտերիմ...
13 Նստում եմ մենակ քո ըստվերի տակ,
14 Դու փարվում ես ինձ թևերով ճըկուն,
15 Քնքույշ գգվում ես հույս ու հիշատակ
16 Ցնորքների մա՜յր, պայծառ իրիկուն...
20 Անջատման երգ (էջ 44)
Աոաջին անգամ տպագրվել է «Նոր կյանք», 1907, № 29 (22 հոլիսի, էջ, 399) առանց վերնագրի, «Հրաժեշտի խոսքերից» խորագրի տակ։ Նվիրված Ն-ին: Օնիկ Օհանջանյանին 1907-ին գրած մի նամակում Տերյանը ասում է. ««Նոր կյանք»-ին երկու ոտանավոր եմ ուղարկել (հներից) (խոսքը այս և այս շարքի № 39 բանաստեղծությունների մասին է—Վ. Պ.), եթե ստացվում է, կարդա, բայց մի բարկանա «դեկադանսի» համար։ Հիմա արդեն, եղբայրս, մեծ մասամբ գրում եմ քաղաքացիական բանաստեղծություններ, թեև հաճախ հրին եմ մատնում, որովհետև, ինչպես քեզ հայտնի է, այնքան էլ չեմ սիրում դրանք»։
Այստեղ «դեկադանս ասված է կատակով՝ ոչ-քաղաքացիականի իմաստով։ Քաղաքացիական բանաստեղծությունների մասին դժդոհությունը վերաբերում է արվեստին, իսկ բարձր արվեստով գրված քաղաքացիական բանաստեղծությունները Տերյանին բավարարել են:
1 Դու անհոգ նայեցիր իմ վերա
6 Հեռավոր ու մոլոր մի նավակ...
7 Ա՜խ, տարվեց նա հողմով աղմըկոտ
ծ Հուսաբեկ, առանց ղեկ ու թիակ...
9 Ինձ հեռվից վառ փարոս չի կանչում,
12 Անթափանց պաղ մըշուշ է միայն։
Աոաջին տունը կրկնվում է վերջում՝ իբրև չորրորդ տուն։
«Մթնշաղի անուրջներ»-ում ևս տպագրվել է «Հրաժեշտի խոսքերից» խորագրի տակ և որոշ փոփոխություններով.
6 Մենավո՜ր, մոլորա՜ծ մի նավակ —
9 Ինձ հեռվից հույս-փարոս չի կանչում,
11 Միայն ճայն է տխուր հառաչում,
21 Ցնորք (էջ 45)
Առաջին անգամ տպագրվել է «Գեղարվեստ», № 1, (1908, էջ 60), ապա «Երկրի ձայնը», 1908, № 20 (8 հունիսի, էջ 6)։
10-րդ տողը «Գեղարվեստ»-ում՝ Իմ լքված հոգու միա՛կ հանգրվա՛ն՝
«Երկրի ձայն»-ում՝ Իմ լքված սրտի միակ հանգրվան,—
«Մթնշաղի անուրջներ»-ում՝ Իմ լքված սրտի միակ հանգրվան.—
«Բանաստեղծություններ»-ի 1-ին հատորում՝ Իմ լքված սրտի մաքուր հանգրվան:
