115
Հարյավ հավետ, հարյավ հոգին իմ որբ Մահանըման քնից, քնից անարգ. Քեզ եմ երգում, կարմի՜ր, արյունաբորբ Ազատության դըրոշ — քեզ փա՜ռք… Անմխիթար ու չար իմ օրերին, Անապավեն կյանքիս, կյանքիս մոլոր, Իջավ անմար մի լույս, մի հուր վերին Եվ հրդեհեց հոգիս։