ՀՈՒՇԵՐ ԼԱԶԱՐՅԱՆՑ ՃԵՄԱՐԱՆԻ
Иных уж нет, а те далече
Пушкин
Երբ դառն օրերի անխինդ խոհերում
Վհատություն է տիրում իմ սրտին,
Մեր Ճեմարանն եմ ես մտաբերում,
Որպես հոր տունը անառակ որդին…
Եվ այնպես պայծառ բացվում է կրկին
Իմ դեմ այն կյանքը խնդուն ու հուռթի,
Երբ հրահրուն էր և լի մեր հոգին
Եվ հուր էր ամեն թրթիռը սրտի,
Երբ ամեն մի միտք ցնորք էր մի վառ,
Երբ ամեն մի իղձ հրով էր զինում,
Երբ թռչում է սիրտն աշխարհից խավար
Դեպ այն, որ չունի, որ չունի անուն…
|
|
