էլ չեմ հավատում այդ ջինջ աչքերին
Եվ խորունկ ձայնիդ նվագին քնքուշ,
Որ հնչում էր միշտ այնքան մտերիմ
Եվ այնքան, այնքան, այնքան փաղաքուշ..․
Չէ՞ որ գիտեիր ըմբռնել դու այն,
Ինչ անհնար է ասել խոսքերով.
Իսկ հիմա ողջը` «բարբառ է ունայն».
Եվ ի՞նչ կա հիմա մաքուր ու գերող։
Ինչ բախտ էր նստել քեզ հետ միայնակ,
Ողջը մոռացած բերկրությամբ անփույթ,
Քո նուրբ զրույցով արբենալ անհագ.
Իսկ հիմա ողջը` սուտ է ու ձանձրույթ…
Թե՞ ես եմ արդեն աշխարհից աշխարհ
Շռայլել հոգիս, վատնել ամեն ինչ,
Սիրտըս թունոտել օրերում դժվար
Եվ դարձել օտար աչքերին այդ ջինջ…
