Տխուր խավար, տխուր քամի — ծառերի շրշյուն-
Երեկոն իր հեռավոր երազն է հիշում…
Շրշում տխուր, շշնջում է քամին մի անուն.
Անօթևան կրակնե՜ր, մթին բարձունքում։
Աշնան հյուրը` հողմը, տարավ, երազներ, և ձեզ.
Թղթենինե՜րը մութի մեջ` ստվերների պես։
Մութն է նիրհում, նինջ է տիրում, նինջ է իմ հոգում,
Ով կասե ինձ «սիրում եմ» — լռին այս միգում։
Մութ է մռայլ, հողմը մեռավ, լռություն մեռած.
Ինչ մտորել քո վրա, կորա՜ծ իմ երազ։
