Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 2.djvu/256

2 ՊԱՌԱՎԻ ՀՈՒՍԱՀԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ

Փոքրիկ, թորշոմած պառավը հիացմունքից ինքն իրան կորցրեց, երբ տեսավ այն սիրունիկ մանկան, որին բոլորը փայփայում էին, որին բոլորն ուզում էին հաճոյանալ:

Սքանչելի՜ արարած...

Պառավի նման բեկուն է նա և պառավի պես անատամ ու անմազ: Եվ պառավը մոտեցավ նրան սիրաշահող ժպիտը դեմքին: Սակայն ահաբեկված մանուկը թպրտաց, խույս տալով պառվի փաղաքշանքից և տունն իր լացի աղմուկով լցրեց: Այնժամ բարեսիրտ պառավը մեկնեց իր մշտական առանձնարանն ու այնտեղ անկյունում կուչ եկած լալիս էր ու ասում. —Ա՜խ, մեր ժամանակն անցել է, խեղճ պառավներիս դուր գալու ժամն անցել է արդեն: Անցել է նույնիսկ միամիտ մանուկներին դուր գալու ժամանակը:

Եվ մենք ահաբեկում ենք նրանց, երբ ուզում ենք սիրել:

3 ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏԻ ԽՈՍՏՈՎԱՆԱՆՔԸ

Որքա՜ն հոգեթափանց, որքա՜ն սրտախոց է աշնան դժգույն օրերի թախծալի վախճանը, ցավի չափ թախծալի՜:

Դա այն հեշտաշունչ, աղոտ ու անորոշ զգացումներից է, որոնք ուժգին են, բայց դուրս չեն ցայտում:

Եվ մի՞թե կա ավելի խոր խայթոց, քան անեզրության խայթոցը:

Անասելի հիացումով հայացքդ երկնի ու ծովի անսահահման ծոցն է սուզվում:

Մենությո՞ւն, խաղաղությո՞ւն, լազուրի անզուգակա՞ն, լազուրի անզուգակա՞ն սրբություն:

Հեռածավալ հորիզոնում մի առագաստ է օրորվում:

Իր միայնությամբ և ունայնութամբ որքան նման է նա անամոք իմ գոյության:

Ալիքի միաձայն մեղեդի՜ն…

Այդ բոլորի խոհերն ինձնով են լեցուն, և ես նրանց վրա եմ