Էջ:Vahan Terian, Collection works, vol. 3.djvu/220

Այս էջը հաստատված է

ինչքան ջղեր քայքայել։ Ցիլլերից դեռ նամակ չկա, չգիտեմ ինչո՛ւ է ինձ մոռացել և ոչինչ չի գրում։ Ամենասարսափելի տաղտուկ է։

Արդյոք հայտնի չէ՞, թե դեռ երկա՞ր ես նստելու բանտում։

Սպանկոն9 հիվանդ է։ Բանտային տեսչության միջոցով քեզ կուղարկեմ նաև «Ռուսսկայա Մուզան»-ն10, մեկ էլ ուզում էի գերմաներեն ինքնուսույցն ուղարկել, բայց այդ գիրքը գտնվում է Աոֆյա Գալուստովնայի մոտ11, իսկ նրանց տուն գնալ չեմ ցանկանում, թող իրենք ուղարկեն։ Բայց դու նրանց չգրես, որովհետև ես խոստացել էի անցնել նրանց մոտ և գիրքը վերցնել, իսկ հետո որոշեցի թքել։ Եթե նրանք չուղարկեն, գրիր, թե որ պետք է (թեև համոզված եմ, որ գերմաներենով չես զբաղվի), ինձ գրիր, կուղարկեմ։ Դե հերիք է, էլ գրել չեմ ուզում։ Առայժմ մնաս բարով կամ ցտեսություն։

Քո Շվին

45. Ց. ԽԱՆԶԱԴՅԱՆԻՆ

‹1907, 1 փետրվարի, Մոսկվա›

Սիրելի Ցոլակ

Ստացա բաց նամակդ երկար սպասելուց հետո։ Նախկին օրը քեզ մի նամակ էի գրել, որ այժմ ստացած կլինես։ Ես ինձ լավ եմ զգում ամեն տեսակետից — միայն ի բաց առյալ տնտեսականը, բայց դա էլ սովորական է դարձել՝ այնպես որ այնպես զգալի չէ։ Մնացել եմ մեն֊մենակ գրեթե։ Պողոսի հետ տեսնվում ենք և խոսում, բայց անցածը ետ չի դառնալ, չէ՞ որ գարմոնիան խանգարելու համար մի կեղծ հնչյունը, մի սխալ նոտան բավական է լինում՝: Մենք ծանոթների նման ենք գրեթե, բայց գուցե մոտենանք [սատանի բան է, ի՜նչ ասես չի պատահի։ Առայժմ սիրային գործերումս դադար է։ Հույս ունեմ, որ նորերը կառաջանան, և նոր ուժերով գործի կանցնենք. իսկ դու օրհնիր, սիրելի քահանայորդի², ես էլ եմ քահանայորդի։ Կարծես թե ինչ-որ բան գլուխ է գալիս։ Տեսնենք, կգրեմ]։

Օնիկի, Մելքոնի մասին չեմ գրում, որովհետև որոշ ոչինչ չեմ կարող գրել, բայց շուտով նրանց դրությունը կորոշվի, և կգրեմ իսկույն:

Քո Վահան