ինչքան ջղեր քայքայել։ Ցիլլերից դեռ նամակ չկա, չգիտեմ ինչո՛ւ է ինձ մոռացել և ոչինչ չի գրում։ Ամենասարսափելի տաղտուկ է։
Արդյոք հայտնի չէ՞, թե դեռ երկա՞ր ես նստելու բանտում։
Սպանկոն9 հիվանդ է։ Բանտային տեսչության միջոցով քեզ կուղարկեմ նաև «Ռուսսկայա Մուզան»-ն10, մեկ էլ ուզում էի գերմաներեն ինքնուսույցն ուղարկել, բայց այդ գիրքը գտնվում է Աոֆյա Գալուստովնայի մոտ11, իսկ նրանց տուն գնալ չեմ ցանկանում, թող իրենք ուղարկեն։ Բայց դու նրանց չգրես, որովհետև ես խոստացել էի անցնել նրանց մոտ և գիրքը վերցնել, իսկ հետո որոշեցի թքել։ Եթե նրանք չուղարկեն, գրիր, թե որ պետք է (թեև համոզված եմ, որ գերմաներենով չես զբաղվի), ինձ գրիր, կուղարկեմ։ Դե հերիք է, էլ գրել չեմ ուզում։ Առայժմ մնաս բարով կամ ցտեսություն։
45. Ց. ԽԱՆԶԱԴՅԱՆԻՆ
Սիրելի Ցոլակ
Ստացա բաց նամակդ երկար սպասելուց հետո։ Նախկին օրը քեզ մի նամակ էի գրել, որ այժմ ստացած կլինես։ Ես ինձ լավ եմ զգում ամեն տեսակետից — միայն ի բաց առյալ տնտեսականը, բայց դա էլ սովորական է դարձել՝ այնպես որ այնպես զգալի չէ։ Մնացել եմ մեն֊մենակ գրեթե։ Պողոսի հետ տեսնվում ենք և խոսում, բայց անցածը ետ չի դառնալ, չէ՞ որ գարմոնիան խանգարելու համար մի կեղծ հնչյունը, մի սխալ նոտան բավական է լինում՝: Մենք ծանոթների նման ենք գրեթե, բայց գուցե մոտենանք [սատանի բան է, ի՜նչ ասես չի պատահի։ Առայժմ սիրային գործերումս դադար է։ Հույս ունեմ, որ նորերը կառաջանան, և նոր ուժերով գործի կանցնենք. իսկ դու օրհնիր, սիրելի քահանայորդի², ես էլ եմ քահանայորդի։ Կարծես թե ինչ-որ բան գլուխ է գալիս։ Տեսնենք, կգրեմ]։
Օնիկի, Մելքոնի մասին չեմ գրում, որովհետև որոշ ոչինչ չեմ կարող գրել, բայց շուտով նրանց դրությունը կորոշվի, և կգրեմ իսկույն:
