ոչ այն եթե աչքի առաջ ունենանք գալիք օրերի, և այն ըստ իս ոչ այնքան հեռավոր գալիքի, տնտեսական արշավանքը։
Եվրոպական ազդեցությունը, որ ռուսական քաղաքական տիրապետությումբ մուտք է գործել մեր երկիրը, աստիճանաբար զարգանում է և քանի գնում ավելի արագ, ավելի տիրական քայլերով է արշավում մեր երկրի ամեն անկյունը, քանի գնում լայնանում է այդ և խորանում, այո՛, և խորանում է այդ ազդեցությունը։ Եվ այդ ռուս֊եվրոպական ազդեցության տակ, է, որ աճում է մեր ինտելիգենցիայի միտքը, և այսօր կանգնում են նրա առջև կամ, ինչպես պոլսեցիք են ասում, ծառանում են այն հարցերը, որոնց հանդեպ տիրացուական ինտելիգենցիայի միտքը մոլար ու երկչոտ դողում է, պատեպատ է ընկնում — ահով բռնված տեսնում է այն, ինչ չկա, և չի տեսնում այն, ինչ ակնբախ է արևի նման։
Արդ՝ ի՞նչ հետևանք կարող է տալ այդ արշավանքը։ Երկու հետևանք կարող է լինել։ Մեկը այն է, որ մենք կձուլվենք. այսինքըն կկորցնենք մեր կուլտուրական առանձնության գործոնները, կկորցնենք մեր լեզուն և կդառնանք մի ապազգային մասսա։
Կամ թե չէ, կզարգացնենք մեր ամենից առաջ լեզուն, հետո մյուս ազգային կուլտուրական գործոնները և, ընդունելով եվրոպական կուլտուրան, կմտնենք եվրոպական ազգերի շարքը իբր կուլտուրական մի ազգ։ Ուրեմն կուլտուրական մի ազգ լինելու համար մենք պետք է ամբողջապես յուրացնենք Եվրոպայի ժամանակակից կուլտուրան և միայն այն ժամանակ կարող ենք ազգային կուլտուրա ստեղծել։ Այսինքն ազգային կուլտուրային ձգտելով, այսպես ասած, մենք պետք է նախ դուրս գանք մեր այժմյան ազգային կճեպից և ընդգրկենք լայն հորի զոններ։ Եվրոպայի հետ սերտ հարաբերության մեջ մտնելով, ընդունելով նոր կուլտուրայի ձևն ու բովանդակությունը, մենք բնականաբար պետք է ստեղծենք այդ նոր ձևերին ու բովանդակությանը համապատասխան լեզու։ Այդ լեզուն բնականաբար պիտի ընդունե նոր, օտար բառեր և դա չի վնասի նրան, մինչև որ նա կշարունակե կուլտուրա կան մի մասսայի լեզու լինել։ Ահա թե ինչու ես միանգամայն հակառակ եմ այն տարօրինակ ձևին, որ ընդունել են մեր Մխիթարյանները և նրանց հետևելով՝ պոլսահայերը։ Նրանք օտար բառը թարգմանում
- ↑ 6 Վահան Տերյան, 6. III
