ինչպես ինքս իմ առջև։ Հակառակ դեպքում ինձ համար կստեղծվեն շատ անախորժ մոմենտներ։ Բանն այն է, որ նամակ գրելը ես համարում եմ մի զրույց, իսկ ընկերական և մտերմական զրույցի ժամանակ խոսքեր չես ընտրում և չես աշխատում խոսել տրամաբանորեն ու «խելոք», այլ զրուցում ես անբռնազբոսիկ, ազատ, առանց վախենալու և քաշվելու։ Ահա թե ինչու ես ասում եմ, որ նամակը պետք է միայն այն մարդը կարդա, ում գրված է նա։ Նամակում գրածիս համար ոչ ոք իրավունք չունի ինձ պատասխանատվության կոչելու, ինչպես իմ մտերմին ասած մասնավոր, ինտիմ խոսակցության համար — ինչին էլ վերաբերվի այդ զրույցը։ Ահա այսպիսի ինտիմ նամակագրություն եմ սիրում ես։ Ուրիշ տեսակ՝ ոչ։
Ձեր նամակը ինձ ուրախացրեց և տխրեցրեց: Ուրախացրեց, որովհետև Դո՛ւք էիք գրել այն, տխրեցրեց, որովհետև բուռն ցանկություն զգացի Ձեզ տեսնելու և ջերմ համբուրելու, իսկ դուք չկայիք և հեռու էիք...
|
Չկարծեք, սիրելի Նվարդ, որ ես սովորություն ունեմ իմ նամակները «պոեզ»-ներով զարդարելու։ Քավ լիցի: Այս էքսպրոմտը վաղուց էր «լեզվիս վրա» էր, ինչպես ասում են, և դուրս թռավ։ Այս «պոեզ»-իս ներող աչքով նայեցեք և խիստ մի դատեք։ Գուցե
