առաջ, սոսկ իբրև ձև և գույն։ Այդ թթվությունից անգամ պրոֆեսորն ստացավ հողի ուրախ սարսուռը։
Ավտոբուսը սլացավ բիբլիական դաշտի կրծքով։ Ճանապարհի երկու կողմերում՝ հեռուն փռվում էին ոսկյա արտերը, որոնց վրա կանգնած էր հրավառ դեղին արևը։
Քաղաք մտնելիս՝ պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը լսեց պիոներների զիլ ճիչը, ոսկյա ճիչ, որ դուրս էր բխում կարմիր վզկապներով պարուրված կոկորդներից։ Պրոֆեսորն ուրախ զգաց՝ հեռուն թողնելով տխուր միջնադարը, Արարատի ստորոտում կուչ եկած և հավիտենապես ծնկաչոք մատուռների տրտում աղերսանքը։
Երբ տուն հասավ նա, առանց սպասելու որևէ հարցումի Ելենա Բեգլարովնայի կողմից, կարծես ոչ թե արտասանեց, այլ տնքաց ինչ-որ։
— Փլվում է ամեն ինչ, կործանվում է առանց ձայնի, լռության մեջ։
Ելենա Բեգլարովնան ոչինչ չհասկացավ և հարցրեց.
— Ի՞նչ կար, լա՞վ էր։
— Այո, լավ էր, լիմոն, պահարան, բանալիներ, կլիզմա…
Ելենա Բեգլարովնան ապշեց և եկավ այն եզրակացության, որ Էջմիածնում պրոֆեսորի ստամոքսը, որ երբեմն խանգարվում էր, նորից է խանգարվել, և հարկ է եղել լիմոնով թեյ խմել և կլիզմա անել։
— Ի՞նչ կերար, որ ստամոքսդ փչացավ,— հարցրեց Ելենա Բեգլարովնան միամտորեն, բայց մտահոգ։
— Շատ բան կերա, ամեն ինչ խառնեցի իրար, զանազան բաներ։
— Ախր դու շատ զգույշ էիր, ի՞նչ պատահեց քեզ այս անգամ։
— Է՛հ, երբեմն լինում է, որ մարդ անարխիստ է դառնում, երբեմն մինչև անգամ հարկավոր է այդ։
— Վեհափառին տեսա՞ր։
— Տեսա։
— Ի՞նչ էր անում։
— Կլիզմա…
Ելենա Բեգլարովնան սրտնեղեց.
— Լուրջ բան եմ հարցնում։
