― Պատրա՞ստ է։
― Դրսումը սպասում է ձերդ բարձրության (ղաթը ալինիզե)։
էֆենդին շարժեց սանձը, դուրս եկավ բակից, ընկերացավ դռան մատ սպասող մի սևադեմ զինյալ ծառայի և արշավակի մեկնելով գոչեց․
― Մուստաֆա չավո՛ւշ։
― Հրամայիր, էֆենդի։
― Յահյա գյուղի ճանապարհը գիտե՞ս։
― Գիտեմ, էֆենդի,— պատասխանեց չավուշը, որը իր ձին մոտեցրել, տիրոջը ետևից արշավում էր, պահելով մի պատկառելի հեռավորություն։
― Գիտե՞ս ինչ կա, Մուստաֆա չավուշ,— ասաց էֆենդին առանց գլուխը դարձնելու և շարունակելով արշավել,— էրզրումից մի քանի լավ բարեկամներս ինձ մոտ հյուր են գալիս․ պիտի նրանց համար լավ քեֆ և քեֆի տեղ պատրաստել։
― Հրամանք ես, էֆենդի։
― Լա՛վ… ի՞նչ ես կարծում, Յահյա գյուղը հարմար չէ՞։
― Այգ 28 տնով գյո՞ւղը։
― Այո՛, քեհյայի պարտեզի մեջ, եկեղեցու կողքին։
― Հը՛մ… հյուրերդ չձանձրանան։
― Ինչո՞ւ կձանձրանան, օղին և գինին շատ կլինի, գնչու կանայք էլ դու կպատրաստես, հասկացա՞ր։
― Հրամանք ես, էֆենդի։
― Ածողներ պետք չեն, բարեկամներս իրենք բերում են, իսկ դու չմոռանաս քաղաքից բերել ամեն պարագաները։
― Հաց և մի՞ս էլ։
― Հիմար ես, չավո՚ւշ,— ծիծաղեց էֆենդին,— 28 տուն չէ՞ կարող մի քանի հոգու համար մի շաբաթ հաց և միս մատակարարել։
― Իրավունք ունիս, էֆենդի, ես հիմար եմ…
էֆենդին լռությամբ պահ մի ևս արշավեց և ապա նորեն խոսեց.
― Մուստաֆա չավո՛ւշ։
― Հրամայիր, էֆենդի։
― Գիտե՞ս, որ կալերի ժամանակն է։
― Գիտեմ, էֆենդի։
― Ուրեմն Ալիին, Օմարին, Ֆերրաջին և Հասանին գյուղերը կուղարկես, որ հսկեն գյուղացոց վրա… Շատ անհավատ (քաֆիր) են այդ հայերը, եթե հսկող չլինի, ցորենի կեսը կգողանան…
― ճիշտ է, էֆենդի։
― Կասես նրանց, որ շատ աղմուկ չհանեն, իսկ դու մի քանի, ուրիշ
